Milli svefns og vöku

ég sit á svörtum, háum , hörðum stól, í herberginu er alltof skært ljós. Hakan liggur á köldum standinum og enninu þrýst upp að reiminni. "Helga, Helga! þú verður að opna augun!" segir augnlæknirinn og skilur ekkert í því að ég klemmi augun aftur. "Ég get ekki skoðað augun nema þú opnir þau!" en sama hvað ég reyni þá eru augnlokin bara alltof þung.

Vekjaraklukkan hringir í þriðja sinn. Klukkan orðin 10 mín yfir sjö - ja, nú verð ég bara að fara á fætur sama hvað tautar. Spurning um að fara fyrr að sofa í kvöld svo að maður geti haldið augunum opnum ef maður skildi lenda hjá augnlækni í nótt;o)